و سزاوار است وقتی حالت مرگ می‌رسد، باطن قدم‌های محتضر را رو به قبله کنند و نزد او کسی باشد که سوره «یس» و «صافات» بخواند و ذکر خدا کند و او را به گفتن شهادتین و اقرار به یک‌یک امامان تلقین نماید، و کلمات فرج را تلقین او کند:
لَا إِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ، لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ، سُبْحانَ اللّٰهِ رَبِّ السَّماواتِ السَّبْعِ وَرَبِّ الْأَرَضِينَ السَّبْعِ، وَمَا فِيهِنَّ وَمَا بَيْنَهُنَّ وَمَا تَحْتَهُنَّ، وَرَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعالَمِينَ، وَالصَّلاةُ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ الطَّيِّبِينَ.
معبودی جز خدا نیست، خدای بردبار کریم، معبودی جز خدا نیست خدای برتر بزرگ، منزّه است خدا، پروردگار آسمان‌های هفتگانه و زمین‌های هفتگانه و آنچه در آن‌ها و بین آن‌ها و زیر آن‌هاست و پروردگار عرش بزرگ و خدا را ستایش پروردگار جهانیان و درود بر محمّد و خاندان پاکش.
و نزد محتضر، جنب و حایض حاضر نشود.