رفاقت و دوستی و مصاحبت همواره یکی از مهمترین لوازم زندگانی و بزرگترین ضرورت اجتماعی انسان بوده و از اثرگذارترین امور در زندگی اخلاقی، معنوی، مادّی، و شخصیتی انسان محسوب شده است، همچنین در بُعد عرفانی و سلوکی نیز یکی از لوازم حقیقی رفتار دینی و معنوی به ویژه در سیر و سلوک اِلی الله به حساب می آید.
