سید ابن طاووس از حضرت باقر(علیه‌السلام) روایت کرده است که هرکه صبح کند و در دستش انگشتر عقیقی باشد که در انگشت راست کرده باشد، پیش از آنکه نظرش به کسی افتد، آن را به جانب کف دست برگرداند و به آن نظر کند و سوره «إِنّٰا أَنْزَلْنٰاهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ» را تا آخر بخواند، سپس بگوید:
آمَنْتُ بِاللّٰهِ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، وَكَفَرْتُ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ، وَآمَنْتُ بِسِرِّ آلِ‌مُحَمَّدٍ وَعَلانِيَتِهِمْ، وَظاهِرِهِمْ وَباطِنِهِمْ، وَأَولهم و آخرهم.
ایمان آوردم به خدای یگانه که شریک ندارد و کافر شدم به جبت و طاغوت (خلفای ناحق) و ایمان آوردم به راز آل محمّد و آشکار و ظاهر و باطن و اوّل و آخرشان.
خدای عالمیان او را در آن روز، از شرّ آنچه از آسمان نازل می‌شود و آنچه به‌سوی آسمان بالا می‌رود و آنچه در زمین فرو می‌رود و آنچه از زمین بیرون می‌آید حفظ می‌کند و تا شامگاه در حِرز [پناه] و حمایت خداوند و دوستان خداوند باشد.