عیاشی از عبد الله بن سنان روایت کرده خدمت امام صادق(علیه‌السلام) رفتم، حضرت فرمود: می‌خواهی دعایی به تو بیاموزم که چون بخوانی حق‌تعالی قرضت را ادا کند و حالت نیکو گردد؟ گفتم: به چنین دعایی چه بسیار نیازمندم، حضرت فرمود: پس از نماز صبح بگو:
تَوَكَّلْتُ عَلَى الْحَيِّ الْقَيُّومِ الَّذِي لَايَمُوتُ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً، وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ، وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ، وَكَبِّرْهُ تَكْبِيراً . اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْبُؤْسِ وَالْفَقْرِ، وَمِنْ غَلَبَةِ الدَّيْنِ وَالسُّقْمِ، وَأَسْأَلُكَ أَنْ تُعِينَنِي عَلَىٰ أَداءِ حَقِّكَ إِلَيْكَ وَ إِلَى النَّاسِ .
توکل کردم بر زنده پاینده‌ای که نمی‌میرد و خدا را ستایش که فرزندی نگرفت و برای او در فرمانروایی شریک نیست و برای او سرپرستی از روی خواری نمی‌باشد و بزرگ شمار او را بزرگ‌شمردنی شایسته، خدایا به تو پناه می‌آورم از شدت نیاز و تنگدستی و از فشار قرض و بیماری و از تو می‌خواهم مرا بر ادای حقّت نسبت به خود و مردم یاری کنی.
و به روایت شیخ و دیگران چنین است:
وَمِنْ غَلَبَةِ الدَّيْنِ، فَصَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَأَعِنِّي عَلَىٰ أَداءِ حَقِّكَ إِلَيْكَ وَ إِلَى النَّاسِ .
و از فشار قرض، پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و مرا بر ادای حقّت نسبت به خود و مردم یاری کن.