وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الرُّکُونُ إِلَى الدُّنْیَا مَعَ مَا تُعَایِنُ مِنْهَا جَهْلٌ .

امام علیه السلام فرموده است: اعتماد و دلبستگی به دنیا با آنچه (فریب و بی وفائی که) از آن چشم می بینی نادانی است.

وَ التَّقْصِیرُ فِی حُسْنِ الْعَمَلِ إِذَا وَثِقْتَ بِالثَّوَابِ عَلَیْهِ غَبْنٌ وَ الطُّمَأْنِینَةُ إِلَى کُلِّ أَحَدٍ قَبْلَ الِاخْتِبَارِ لَهُ عَجْزٌ.

و کوتاهی نمودن در نیکوکاری (طاعت و بندگی) وقتی که به پاداش آن اطمینان داری (می دانی که نتیجه اش بهشت و آسایش همیشگی است) زیانکاری است، و اعتماد نمودن به هر کس پیش از آزمایش او (موجب) ناتوانی و درماندن (در کار) است (چون چنین کس نمی داند بکه اعتماد نماید و نمی تواند جستجو کند کسی را که شایسته اعتماد او است).