وَ قَالَ (علیه السلام) :مَنْ أَبْطَأَ بِهِ عَمَلُهُ لَمْ یُسْرَعْ بِهِ نَسَبُهُ.
امام علیه السلام فرموده است: هر که کردارش او را کند گرداند (عبادت نکرده کار نیکو انجام ندهد) نسبش او را تند نمی گرداند (بزرگی و نیکبختی پدر یا مادر یا یکی از اجداد سبب بزرگی و نیکبختی او نشود. این فرمایش به عینه همان فرمایش بیست و دوم است مگر اینکه در آنجا لم یسرع به حسبه نقل شده یعنی مقام و منزلتش او را تند نمی گرداند.
وَ فِی رِوَایَةٍ أُخْرَى مَنْ فَاتَهُ حَسَبُ نَفْسِهِ لَمْ یَنْفَعْهُ حَسَبُ آبَائِهِ
سیّد رضىّ «علیه الرّحمة» فرماید:) و در روایت دیگرى است:کسی که مقام و منزلت خود را از دست داد مقام و منزلت پدرانش باو سود نمى رساند (در بیشتر نسخ نهج البلاغه این فرمایش ضبط نشده ما آنرا از نسخه ابن ابى الحدید و شیخ محمّد عبده نقل نمودیم).