وَ قَالَ ( علیه السلام ) : الْعَیْنُ حَقٌّ وَ الرُّقَى حَقٌّ وَ السِّحْرُ حَقٌّ وَ الْفَأْلُ حَقٌّ.
امام علیه السلام فرموده است: چشم زخم، افسونها، جادو، شگون و فال نیک (مانند آنکه بیمار را کسی یا سالم )ای تندرست( بشنود و توجه نماید به اینکه همانطوری که شنیده بهبودی خواهد یافت) حق است (هر یک اثر خود را می بخشد).
وَ الطِّیَرَةُ لَیْسَتْ بِحَقٍّ وَ الْعَدْوَى لَیْسَتْ بِحَقٍّ.
و فال بد و واگیری بیماری از شخصی به دیگری درست نیست (اثر ندارد) .
وَ الطِّیبُ نُشْرَةٌ وَ الْعَسَلُ نُشْرَةٌ وَ الرُّکُوبُ نُشْرَةٌ وَ النَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَةِ نُشْرَةٌ.
و بوی خوش و عسل و سواری و نگاه کردن به سبزه افسونهائی هستند که غمها و اندوهها را می زدایند و بیماران به آنها به بهبودی می یابند (این فرمایش و فرمایش سیصد و هشتاد و پنج و سیصد و هشتاد و شش و سیصد و نود و یک در بیشتر از نسخ نهج البلاغه نیست ما آنها را نسخه ابن ابی الحدید نقل نمودیم).