مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ إِلَى مُعَاوِیَةَ بْنِ أَبِی سُفْیَانَ أَمَّا بَعْدُ فَقَدْ عَلِمْتَ إِعْذَارِی فِیکُمْ وَ إِعْرَاضِی عَنْکُمْ حَتَّى کَانَ مَا لَا بُدَّ مِنْهُ وَ لَا دَفْعَ لَهُ وَ الْحَدِیثُ طَوِیلٌ وَ الْکَلَامُ کَثِیرٌ وَ قَدْ أَدْبَرَ مَا أَدْبَرَ وَ أَقْبَلَ مَا أَقْبَلَ .

از بنده خدا علىّ امیر المؤمنین بمعاویة ابن ابى سفیان: پس از حمد خدا و درود بر پیغمبر اکرم، بعذر من در (باره مماشات و سهل انگارى با) شما آگاهى و دورى کردنم را از (دعوت) شما (پیش از این به بیعت با من) میدانى تا اینکه واقع شد آنچه (کشته شدن عثمان یا واقعه هاى دیگر پیش از آن) که چاره اى نداشت و جلوگیرى براى آن نبود، و داستان دراز و سخن بسیار (گفتن آنها را مجال نیست، یا چشم پوشى از آن سزاوار) است، و گذشت آنچه گذشت، و آمد آنچه آمد (دوره خلفاى پیش گذشت و روزگار خلافت بحقّ رسید) .

فَبَایِعْ مَنْ قِبَلَکَ وَ أَقْبِلْ إِلَیَّ فِی وَفْدٍ مِنْ أَصْحَابِکَ وَ السَّلَامُ .

پس از کسانی که نزد تو هستند (برایم) بیعت بگیر و خود در گروهى از یارانت به نزد من بیا، و درود بر شایسته آن.