وَ قَالَ ( علیه السلام ) : کَمْ مِنْ مُسْتَدْرَجٍ بِالْإِحْسَانِ إِلَیْهِ .
امام علیه السلام فرموده است: بسا کسی که به احسان و بخشش (خداوند) به او کم کم به عذاب و کیفر نزدیک شده (چون هر چند خدا به او احسان نماید او به نافرمانی بیفزاید و کفران کند).
وَ مَغْرُورٍ بِالسَّتْرِ عَلَیْهِ .
و بسا کسی که به پنهان ماندن (بدیها) بر او فریب خورده (زیرا هر چه کار زشت کرده رسوا نشده).
وَ مَفْتُونٍ بِحُسْنِ الْقَوْلِ فِیهِ .
و بسا کسی که به جهت گفتار نیک (مردم) درباره او در فتنه و سختی افتاده (چون خودپسندی او را از سپاسگزاری نعمتهای خدا که جمله آنها گفتار نیک مردم است درباره او باز می دارد و به عذاب و سختی گرفتار می گردد.
وَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ أَحَداً بِمِثْلِ الْإِمْلَاءِ لَهُ.
و خداوند کسی را مانند مهلت دادن او (در دنیا) آزمایش ننمود (زیرا نعمت زندگی بزرگترین نعمتی است که بنده به آن آزمایش می شود).