مِنْ عَبْدِ اللَّهِ عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ إِلَى مَنْ مَرَّ بِهِ الْجَیْشُ مِنْ جُبَاةِ الْخَرَاجِ وَ عُمَّالِ الْبِلَادِأَمَّا بَعْدُ فَإِنِّی قَدْ سَیَّرْتُ جُنُوداً هِیَ مَارَّةٌ بِکُمْ إِنْ شَاءَ اللَّهُ وَ قَدْ أَوْصَیْتُهُمْ بِمَا یَجِبُ لِلَّهِ عَلَیْهِمْ مِنْ کَفِّ الْأَذَى وَ صَرْفِ الشَّذَا وَ أَنَا أَبْرَأُ إِلَیْکُمْ وَ إِلَى ذِمَّتِکُمْ مِنْ مَعَرَّةِ الْجَیْشِ إِلَّا مِنْ جَوْعَةِ الْمُضْطَرِّ لَا یَجِدُ عَنْهَا مَذْهَباً إِلَى شِبَعِهِ .

از بنده خدا علىّ امیر المؤمنین به باج گیران و حکمرانان شهرهایى که لشگر از (زمینهاى) آن عبور میکند: پس از حمد خدا و درود بر پیغمبر اکرم، من لشگرى را که به (زمینهاى) شما عبور خواهند کردبه خواست خدا روانه نمودم، و آنها را بآنچه خدا بر ایشان واجب گردانیده از آزار و بدى نرساندن (بمردم) سفارش نمودم، و من نزد شما و اهل ذمّه (جزیه دهندگان که در پناه) شما (هستند) در باره زیان رساندن لشگر مبرّى هستم (زیرا ایشان را از زیان رساندن منع نمودم و شما را آگاه ساختم که مگذارید به رعیّت زیان رسانند و بمال و کشتشان دست دراز کنند) مگر کسی که گرسنه و بیچاره باشد و براى سیر شدنش راهى (بجز برداشتن مال رعیّت به اندازه اى که خود یا اسبش که در حکم او است سیر شوند) نیابد (که چنین زیانى روا است) .

فَنَکِّلُوا مَنْ تَنَاوَلَ مِنْهُمْ شَیْئاً ظُلْماً عَنْ ظُلْمِهِمْ وَ کُفُّوا أَیْدِیَ سُفَهَائِکُمْ عَنْ مُضَارَّتِهِمْ وَ التَّعَرُّضِ لَهُمْ فِیمَا اسْتَثْنَیْنَاهُ مِنْهُمْ وَ أَنَا بَیْنَ أَظْهُرِ الْجَیْشِ فَارْفَعُوا إِلَیَّ مَظَالِمَکُمْ وَ مَا عَرَاکُمْ مِمَّا یَغْلِبُکُمْ مِنْ أَمْرِهِمْ وَ مَا لَا تُطِیقُونَ دَفْعَهُ إِلَّا بِاللَّهِ وَ بِی فَأَنَا أُغَیِّرُهُ بِمَعُونَةِ اللَّهِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ .

پس دور کنید و بکیفر رسانید سپاهى را که (گرسنه و بیچاره نیست، و) براى ستمگرى (بمال مردم) دست درازى میکند، و بى خردانتان را از جلوگیرى و تعرّض بایشان در آنچه اجازه دادم باز دارید (تا فتنه و آشوب برپا نشود) و من پشت سر سپاه هستم، پس بمن خبر دهید ستمهایى را که از ایشان بشما رسیده، و سختى را که از روش آنها بشما رو آورده و نتوانستید جلوگیرى نمائید مگر بیارى خدا و به مراجعه بمن، پس من بکمک و خواست خدا آنرا اصلاح خواهم کرد (به شکایات شما رسیدگى نموده ظلم و ستم آنها را دور مى گردانم).