اتَّقِ اللَّهَ الَّذِی لَا بُدَّ لَکَ مِنْ لِقَائِهِ وَ لَا مُنْتَهَى لَکَ دُونَهُ .

بترس از خداوندى که ترا چاره اى نیست جز ملاقات (پاداش و کیفر) او، و ترا غیر از او پایانى نمى باشد (چون سر و کار تو جز با او نیست، پس براى رضاء و خوشنودى او جهاد کن و ترس و بیم بخود راه نداده از کشته شدن در راه او باکى نداشته باش).

وَ لَا تُقَاتِلَنَّ إِلَّا مَنْ قَاتَلَکَ وَ سِرِ الْبَرْدَیْنِ وَ غَوِّرْ بِالنَّاسِ وَ رَفِّهْ فِی السَّیْرِ وَ لَا تَسِرْ أَوَّلَ اللَّیْلِ فَإِنَّ اللَّهَ جَعَلَهُ سَکَناً وَ قَدَّرَهُ مُقَاماً لَا ظَعْناً فَأَرِحْ فِیهِ بَدَنَکَ وَ رَوِّحْ ظَهْرَکَ . فَإِذَا وَقَفْتَ حِینَ یَنْبَطِحُ السَّحَرُ أَوْ حِینَ یَنْفَجِرُ الْفَجْرُ فَسِرْ عَلَى بَرَکَةِ اللَّهِ .

و جنگ مکن مگر با کسیکه با تو بجنگد (زیرا جنگ با کسیکه نمى جنگد ستم است و شخص متّقى و پرهیزکار ظلم بکسى روا ندارد) و در بامداد و پسین که هواء خنک است راه پیمایى کن، و در وسط روز (که هواء گرم است) مردم را (براى استراحت و آسایش) باز دارد و آهسته بران (شتاب مکن تا ناتوانان همراه توانایان بیایند) و در اوّل شب راه مرو که خداوند آنرا (براى) آرامش و استراحت و آسودگى قرار داده نه کوچ کردن (چنانکه در قرآن کریم س 10 ى 67 مى فرماید: هُوَ الَّذِی جَعَلَ لَکُمُ اللَّیْلَ لِتَسْکُنُوا فِیهِ وَ النَّهارَ مُبْصِراً، إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَسْمَعُونَ یعنى او است خداوندى که شب را براى شما بیافرید تا در آن آرامش یابید، و روز را روشن «تا بانجام نیازمندیها بپردازید» و در آفرینش شب و روز براى گروهى که «سخنان حقّ را» مى شنوند نشانه ها «ى توحید و یگانگى حقّ تعالى» است) پس در اوّل شب تن و مرکبت را آسوده گذار، و چون پى بردى هنگامى را که سحر (پیش از بامداد) هویدا مى گردد، یا هنگامى که بامداد آشکار میشود با برکت و نیکبختى که از جانب خدا مى رسد روانه شو.

فَإِذَا لَقِیتَ الْعَدُوَّ فَقِفْ مِنْ أَصْحَابِکَ وَسَطاً وَ لَا تَدْنُ مِنَ الْقَوْمِ دُنُوَّ مَنْ یُرِیدُ أَنْ یُنْشِبَ الْحَرْبَ . وَ لَا تَبَاعَدْ عَنْهُمْ تَبَاعُدَ مَنْ یَهَابُ الْبَأْسَ حَتَّى یَأْتِیَکَ أَمْرِی .

و هر گاه با دشمن روبرو شدى میانه لشگر خود بایست و به دشمنان نزدیک مشو مانند نزدیک شدن کسیکه مى خواهد جنگ برپا کند، و از آنان دور مشو همچون دور شدن کسیکه از جنگ مى ترسد تا آنکه فرمان من بتو برسد (زیرا شروع بجنگ پیش از رسیدن فرمان شاید شایسته نبوده زیان آن بیش از سودش باشد، و دور شدن هم موجب دلیرى حریف گردد).

وَ لَا یَحْمِلَنَّکُمُ شَنَآنُهُمْ عَلَى قِتَالِهِمْ قَبْلَ دُعَائِهِمْ وَ الْإِعْذَارِ إِلَیْهِمْ .

و باید پیش از خواندن آنان (را براه حقّ) و حجّت تمام کردن کینه و دشمنى شما را بجنگ با ایشان وادار نسازد (زیرا جنگ از روى کینه و دشمنى براى هوا و هوس است نه اطاعت و فرمانبرى از خداوند، پس در این صورت اگر کسى کشته شود یا دیگرى را بکشد گناهکار و معذّب است).