لَا تُقَاتِلُوهُمْ حَتَّى یَبْدَءُوکُمْ فَإِنَّکُمْ بِحَمْدِ اللَّهِ عَلَى حُجَّةٍ وَ تَرْکُکُمْ إِیَّاهُمْ حَتَّى یَبْدَءُوکُمْ حُجَّةٌ أُخْرَى لَکُمْ عَلَیْهِمْ .

با آنها (لشگر شام) نجنگید (شروع بجنگ ننمائید) تا اینکه ایشان جنگ با شما را آغاز نمایند، زیرا (سپاس خدا) را که شما داراى حجّت و دلیل هستید (چون آنان بر امام زمان خود یاغى گشته اند و جنگ با آنها واجب است، چنانکه در قرآن کریم س 49 ى 9 مى فرماید: وَ إِنْ طائِفَتانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما فَإِنْ بَغَتْ إِحْداهُما عَلَى الْأُخْرى فَقاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی حَتَّى تَفِی ءَ إِلى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُما بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ یعنى اگر دو گروه از مؤمنین زد و خورد نمایند بین آنها آشتى دهید، پس اگر یکى از آنها بر دیگرى تعدّى و ستم نمود «بصلح و آشتى تن نداد» با گروهى که افزونى جسته و ستم میکند بجنگید تا بحکم خدا و دستور او رو آورند، پس اگر رو آوردند بین آنها را بعدل و برابرى آشتى دهید، و «در همه کارها» بعدل و راستى رفتار نمائید که خدا رفتار کنندگان بعدل و راستى را دوست مى دارد یعنى آنان را از رحمت خود بهره مند گرداند) و شروع نکردن شما بجنگ با آنها تا اینکه آنان شروع بجنگ با شما نمایند (این روش) حجّت و دلیل دیگرى است براى شما بر آنها (زیرا شروع آنها بجنگ مانند جنگ با خدا و رسول است بدلیل آنکه حضرت رسول صلّى اللَّه علیه و آله فرموده: یا علىّ حربک حربى یعنى این علىّ جنگ با تو جنگ با من است و کسی را که با خدا و رسول جنگیده فساد و تباهکارى کند باید کشت، چنانکه در قرآن کریم س 5 ى 33 مى فرماید: إِنَّما جَزاءُ الَّذِینَ یُحارِبُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ یَسْعَوْنَ فِی الْأَرْضِ فَساداً أَنْ یُقَتَّلُوا أَوْ یُصَلَّبُوا أَوْ تُقَطَّعَ أَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ مِنْ خِلافٍ أَوْ یُنْفَوْا مِنَ الْأَرْضِ ذلِکَ لَهُمْ خِزْیٌ فِی الدُّنْیا وَ لَهُمْ فِی الْآخِرَةِ عَذابٌ عَظِیمٌ یعنى سزاى آنانکه با خدا و رسول مى جنگند و بفساد و تباهکارى در روى زمین مى کوشند آنست که کشته یا بدار کشیده شوند یا دست راست و پاى چپ آنها بریده شود یا از شهرى بشهر دیگر آواره گردند که این گونه کیفر در دنیا برایشان ذلّت و خوارى و در آخرت عذاب بزرگ بار آورد. و در س 2 ى 194 مى فرماید: الشَّهْرُ الْحَرامُ بِالشَّهْرِ الْحَرامِ وَ الْحُرُماتُ قِصاصٌ فَمَنِ اعْتَدى عَلَیْکُمْ فَاعْتَدُوا عَلَیْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدى عَلَیْکُمْ وَ اتَّقُوا یعنى هر که بر شما ستم کند «در جنگ پیشدستى نماید» پس شما مانند همان ستمى که او بر شما روا داشته باو بنمائید، و از خدا بترسید، و بدانید خداوند با پرهیزکاران است).

فَإِذَا کَانَتِ الْهَزِیمَةُ بِإِذْنِ اللَّهِ فَلَا تَقْتُلُوا مُدْبِراً وَ لَا تُصِیبُوا مُعْوِراً وَ لَا تُجْهِزُوا عَلَى جَرِیحٍ وَ لَا تَهِیجُوا النِّسَاءَ بِأَذًى وَ إِنْ شَتَمْنَ أَعْرَاضَکُمْ وَ سَبَبْنَ أُمَرَاءَکُمْ فَإِنَّهُنَّ ضَعِیفَاتُ الْقُوَى وَ الْأَنْفُسِ وَ الْعُقُولِ .

پس اگر (آنان شروع بجنگ نموده شما را بجنگ وا داشتند، و) بامر و خواست خداوند (برایشان) فرار و شکست روى داد گریخته را نکشید، و درمانده را زخمى نکنید، و زخم خورده را از پا در میاورید، و زنان را با آزار رساندن (بآنها) بر می انگیزانید هر چند دشنام به شرافت و بزرگوارى شما داده به سرداران و بزرگانتان ناسزا گویند، زیرا نیروها و جانها و خردهاى ایشان ضعیف و سست است.

إِنْ کُنَّا لَنُؤْمَرُ بِالْکَفِّ عَنْهُنَّ وَ إِنَّهُنَّ لَمُشْرِکَاتٌ وَ إِنْ کَانَ الرَّجُلُ لَیَتَنَاوَلُ الْمَرْأَةَ فِی الْجَاهِلِیَّةِ بِالْفَهْرِ أَوِ الْهِرَاوَةِ فَیُعَیَّرُ بِهَا وَ عَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ .

ما (در زمان حضرت رسول صلّى اللَّه علیه و آله ) مأمور شدیم که از ایشان دست بداریم و حال آنکه مشرکه بودند (پس در صورت اظهار اسلام حتما بایستى از تعرّض بآنها خوددارى نمود) و در زمان جاهلیّت اگر مردى زنى را به سنگ یا چماق مى زد بر اثر آن او را و بعد از او فرزندانش را سرزنش مى نمودند.