أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الْمَرْءَ لَیَفْرَحُ بِالشَّیْءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیَفُوتَهُ وَ یَحْزَنُ عَلَى الشَّیْءِ الَّذِی لَمْ یَکُنْ لِیُصِیبَهُ فَلَا یَکُنْ أَفْضَلَ مَا نِلْتَ فِی نَفْسِکَ مِنْ دُنْیَاکَ بُلُوغُ لَذَّةٍ أَوْ شِفَاءُ غَیْظٍ وَ لَکِنْ إِطْفَاءُ بَاطِلٍ أَوْ إِحْیَاءُ حَقٍّ .
پس از حمد خدا و درود بر حضرت رسول، هر آینه بنده شاد میشود به رسیدن چیزیکه مقدّر نشده باو نرسد، و افسرده مى گردد به چیزى که مقدّر نگشته باو برسد (در صورتیکه این شادى و افسردگى بیجا است، زیرا رسیدنى مى رسد و آنچه نباید برسد کوشش در آن سودى ندارد) پس باید بهترین چیزیکه از دنیا بآن نائل شدى رسیدن به لذّت و خوشى یا بکار بردن خشم (در انتقام کشیدن و رنجانیدن) نباشد، بلکه باید خاموش کردن (از بین بردن) باطل و نادرستى و زنده نمودن (برپا داشتن) حقّ و درستى باشد.
وَ لْیَکُنْ سُرُورُکَ بِمَا قَدَّمْتَ وَ أَسَفُکَ عَلَى مَا خَلَّفْتَ وَ هَمُّکَ فِیمَا بَعْدَ الْمَوْتِ .
و باید شاد باشى به چیزى که از پیش فرستاده اى (و براى فردایت ذخیره کرده اى) و افسرده باشى به چیزى که جا گذاشته اى (در دنیا براى آخرت بجا نیاورده اى) و اندیشه ات براى پس از مرگ باشد (زیرا شادى وقتى بجا است که نعمت نایاب را بدست آورى، و افسردگى جائى روا است که سود در دست را از دست بدهى).