أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ الدُّنْیَا مَشْغَلَةٌ عَنْ غَیْرِهَا وَ لَمْ یُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَیْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَیْهَا وَ لَهَجاً بِهَا وَ لَنْ یَسْتَغْنِیَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِیهَا عَمَّا لَمْ یَبْلُغْهُ مِنْهَا وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِکَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ .
پس از ستایش خدا و درود بر حضرت مصطفى، دنیا (براى انسان) جاى سرگرم کردن و بازداشتن است از غیرش (آخرت) و دنیا خواه از چیز دنیا بهره نمى برد مگر حرص و شیفتگیش بر آن افزون مى گردد (هر چه بیابد بهره نبرده آرزوى بیشتر کند) و دنیا خواه بآنچه (کالاى دنیا) که در آن یافته هرگز بى نیاز نگردد از آنچه (نعمتهاى آخرت) را که از آن بدست نیاورده در صورتیکه پس از گرد آوردنش جدائى، و پس از استوار کردنش شکست و برهم ریختنى است.
وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِیَ وَ السَّلَامُ .
و اگر از آنچه گذشته (از عمر خودت یا پیشآمدهاى روزگار) پند گیرى در باقى مانده خود را نگهداشته بهره مند خواهى شد، و درود بر آنکه شایسته است.