أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّکَ مِمَّنْ أَسْتَظْهِرُ بِهِ عَلَى إِقَامَةِ الدِّینِ وَ أَقْمَعُ بِهِ نَخْوَةَ الْأَثِیمِ وَ أَسُدُّ بِهِ لَهَاةَ الثَّغْرِ الْمَخُوفِ .فَاسْتَعِنْ بِاللَّهِ عَلَى مَا أَهَمَّکَ وَ اخْلِطِ الشِّدَّةَ بِضِغْثٍ مِنَ اللِّینِ وَ ارْفُقْ مَا کَانَ الرِّفْقُ أَرْفَقَ وَ اعْتَزِمْ بِالشِّدَّةِ حِینَ لَا تُغْنِی عَنْکَ إِلَّا الشِّدَّةُ .

پس از ستایش خدا و درود بر پیغمبر اکرم، تو از کسانى هستى که من براى نگاه داشتن دین بآنان یارى مى جویم، و سرکشى گناهکار را فرو مى نشانم، و زبانک (مرز) ترسناک راه دشمن را مى بندم (مرز را به گوشتى که نزدیک گلوى شخص است و آنرا زبانک مى نامند تشبیه فرموده که چون گرفته شود نفس قطع گردد) پس در کارى که ترا اندوهناک سازد از خدا یارى بجو، و (با رعیّت در کارها) سختى و درشتى را با مقدارى نرمى و هموارى بیامیز (تا اگر خواستى به آسانى دلش را بدست آورى بتوانى) و مداراة و مهربانى کن هنگامی که مداراة شایسته تر باشد، و بسختى و درشتى بپرداز آنگاه که از تو جز سختگیرى پیش نمى رود.

وَ اخْفِضْ لِلرَّعِیَّةِ جَنَاحَکَ وَ ابْسُطْ لَهُمْ وَجْهَکَ وَ أَلِنْ لَهُمْ جَانِبَکَ وَ آسِ بَیْنَهُمْ فِی اللَّحْظَةِ وَ النَّظْرَةِ وَ الْإِشَارَةِ وَ التَّحِیَّةِ حَتَّى لَا یَطْمَعَ الْعُظَمَاءُ فِی حَیْفِکَ وَ لَا یَیْأَسَ الضُّعَفَاءُ مِنْ عَدْلِکَ وَ السَّلَامُ .

و براى رعیّت بالت را فرود آور، و رویت را بگشا، و پهلویت را نرم کن (مهربان و هموار و خوشخو باش) و در نگریستن به گوشه چشم و خیره نگاه کردن و اشاره نمودن و درود گفتن بین ایشان یکسان رفتار کن (یکى را بر دیگرى امتیاز مده) تا بزرگان در ستم کردن تو طمع و آز ننمایند (در صدد دشمنى با تو بر نیایند) و زیر دستان از دادگرى تو نومید نشوند، و درود بر شایسته آن.