اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِک مِنْ وَعْثَاءِ السَّفَرِ وَ کآبَةِ الْمُنْقَلَبِ وَ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِی الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ.

بارخدایا از مشقت سفر و اندوه بازگشتن (که بر اثر مرگ کسان یا تلف شدن مال پیش آید) و بدی نگاه کردن (مردم) در اهل و مال و فرزند به تو پناه می برم.

اللَّهُمَّ أَنْتَ الصَّاحِبُ فِی السَّفَرِ وَ أَنْتَ الْخَلِیفَةُ فِی الْأَهْلِ وَ لَا یَجْمَعُهُمَا غَیْرُک لِأَنَّ الْمُسْتَخْلَفَ لَا یَکونُ مُسْتَصْحَباً وَ الْمُسْتَصْحَبُ لَا یَکونُ مُسْتَخْلَفاً.

بارخدایا تو در سفر همراه و در خانواده جانشین منی، و غیر از تو کسی نیست که بتواند در سفر همراه و در وطن جانشین باشد، زیرا هر که (در وطن) جانشین باشد (در سفر) همراه نیست، و هر که همراه باشد جانشین نیست .

قال السید الشریف رضی الله عنه: وَ ابتِداءُ هذَا الْكَلامِ مَرْوِىٌّ عَنِ رَسولِ اللّهِ صلّى اللّه عليه وآله وَ قَدْ قَفّاهُ اَميرُالْمُؤْمِنينَ عَلَيْهِ السَّلام بِاَبْلَغ  ِ كَلام، وَ تَمَّمَهُ بِاَحْسَنِ تَمام مِنْ قَولِهِ: «وَ لايَجْمَعُهُما غَيْرُكَ» اِلى آخرِ الفصلِ.

(سیدرضی فرماید:) ابتدای این کلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت شده، و حضرت امیر علیه السلام در پی آن از و لایجمعهما غیرک تا آخر فرمایش بلیغترین سخن را فرموده و آن را به بهترین وجهی تمام کرده است.