اللَّهُمَّ صُنْ وَجْهِی بِالْیَسَارِ وَ لَا تَبْذُلْ جَاهِیَ بِالْإِقْتَارِ فَأَسْتَرْزِقَ طَالِبِی رِزْقِک وَ أَسْتَعْطِفَ شِرَارَ خَلْقِک وَ أُبْتَلَى بِحَمْدِ مَنْ أَعْطَانِی وَ أُفْتَتَنَ بِذَمِّ مَنْ مَنَعَنِی .
بار خدایا آبروى مرا به توانگرى نگاهدار، و شخصیّت مرا به تنگدستى از بین مبر که از روزى خواران تو روزى خواهم، و از آفریده هاى بد کردار تو مهربانى جویم، و به ستایش کسی که بمن ببخشاید وادار گردم، و به بدگوئى کسی که بمن چیزى ندهد گرفتار گردم (این دو صفت نکوهیده و از گناهان بزرگ بشمار مى رود، زیرا ستودن بخشنده رو آوردن بغیر خدا و شریک قرار دادن براى او است، و چه بسیار بخشنده هائى که از بدهاى روزگارند، و امّا بد گوئى از آنکه چیزى نداده جائز نیست، زیرا ممکن است از نیکان بوده و براى نبخشیدنش عذرى داشته باشد) .
وَ أَنْتَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِک کلِّهِ وَلِیُّ الْإِعْطَاءِ وَ الْمَنْعِ إِنَّک عَلى کلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ.
و تو پس از همه این گفتار صاحب اختیارى که ببخشائى یا نبخشایى، زیرا اختیار و توانائى بر هر چیز بدست تو است.