الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُصْبِحْ بِی مَیِّتاً وَ لَا سَقِیماً وَ لَا مَضْرُوباً عَلَى عُرُوقِی بِسُوءٍ وَ لَا مَأْخُوذاً بِأَسْوَإِ عَمَلِی وَ لَا مَقْطُوعاً دَابِرِی وَ لَا مُرْتَدّاً عَنْ دِینِی وَ لَا مُنْکراً لِرَبِّی وَ لَا مُسْتَوْحِشاً مِنْ إِیمَانِی وَ لَا مُلْتَبِساً عَقْلِی وَ لَا مُعَذَّباً بِعَذَابِ الْأُمَمِ مِنْ قَبْلِی .
سپاس خدائى را سزا است که شبم را صبح نموده در حالیکه نمرده ام، و نه بیمارم، و نه اندامم بد حال است، و نه گرفتار بدترین کردار خویشم، و نه بىفرزند ماندهام، و نه از دینم برگشتهام، و نه منکر پروردگارم، و نه از ایمانم نگرانم، و نه دیوانهام، و نه بعذاب امّتهاى پیش از خود گرفتارم.
أَصْبَحْتُ عَبْداً مَمْلُوکاً ظَالِماً لِنَفْسِی لَک الْحُجَّةُ عَلَیَّ وَ لَا حُجَّةَ لِی وَ لَا أَسْتَطِیعُ أَنْ آخُذَ إِلَّا مَا أَعْطَیْتَنِی وَ لَا أَتَّقِیَ إِلَّا مَا وَقَیْتَنِی .
صبح کردهام در حالى که بندهاى هستم بى اختیار و ستمکار بر نفس خویش (از جهت تقصیر در طاعت) خداوندا براى تو است حقّ اعتراض بر من و مرا عذر و بهانهاى نیست، و توانائى بدست آوردن سودى ندارم مگر آنچه تو بمن ببخشى، و از بدى نمى توانم بپرهیزم مگر آنرا که تو مرا نگاهدارى.
اللَّهُمَّ إِنِّی أَعُوذُ بِک أَنْ أَفْتَقِرَ فِی غِنَاک أَوْ أَضِلَّ فِی هُدَاک أَوْ أُضَامَ فِی سُلْطَانِک أَوْ أُضْطَهَدَ وَ الْأَمْرُ لَک.
بار خدایا پناه مى برم بتو از اینکه در بى نیازیت تهى دست و پریشان بوده یا در هدایت و رستگاریت گمراه باشم یا در سلطنت و توانگریت ستمدیده یا مغلوب و خوار شوم و حال آنکه اختیار بدست تو است (هر چه بخواهى همان میشود).
اللَّهُمَّ اجْعَلْ نَفْسِی أَوَّلَ کرِیمَةٍ تَنْتَزِعُهَا مِنْ کرَائِمِی وَ أَوَّلَ وَدِیعَةٍ تَرْتَجِعُهَا مِنْ وَدَائِعِ نِعَمِک عِنْدِی .
بار خدایا جان مرا نخستین چیز گرامى قرار ده که از اعضاى گرامى من (مانند چشم و گوش و دست و پا و سائر اعضاء) مى گیرى، و اوّلین امانتى که از نعمتهاى امانت گذاشته خود نزد من بر مى گردانى (چون هر یک از اعضاء شخص که پیش از مرگ تباه شود در بلاء و رنج مى ماند، پس لطف خدا بر بنده آنست که پیش از گرفتن اعضاء جان را بستاند که آدمى نیم مرده و نیم زنده نماند).
اللَّهُمَّ إِنَّا نَعُوذُ بِک أَنْ نَذْهَبَ عَنْ قَوْلِک أَوْ أَنْ نُفْتَتَنَ عَنْ دِینِک أَوْ تَتَابَعَ بِنَا أَهْوَاؤُنَا دُونَ الْهُدَى الَّذِی جَاءَ مِنْ عِنْدِک.
بار خدایا پناه مى بریم بتو از اینکه از گفتارت بیرون رویم (به دستورت رفتار ننمائیم) یا از دین تو در فتنه و گمراهى افتیم، یا خواهشهاى ما بما دست یابد پیش از هدایت و رستگارى که از جانب تو آمده است.