وَ أَشْهَدُ أَنَّهُ عَدْلٌ عَدَلَ وَ حَکمٌ فَصَلَ.
و گواهى مى دهم که خداى تعالى عادل و درستکار است که (در همه امور) بعدل (نه بجور و ستم و بر وفق نظام کلىّ و حکمت و مصلحت) رفتار مى نماید، و حاکم است که (در قرآن کریم حقّ و باطل را از هم) جدا فرموده است.
وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ سَیِّدُ عِبَادِهِ کلَّمَا نَسَخَ اللَّهُ الْخَلْقَ فِرْقَتَیْنِ جَعَلَهُ فِی خَیْرِهِمَا .
و گواهى مى دهم که محمّد بنده و فرستاده و سرور بندگان او است، هر زمان که خداوند خلائق را (از اصلاب به ارحام) آورد آنها را دو جرگه (خیر و شرّ) گردانید، پس آن حضرت را در دسته خیر و نیکو قرار داد.
لَمْ یُسْهِمْ فِیهِ عَاهِرٌ وَ لَا ضَرَبَ فِیهِ فَاجِرٌ .
در نسب آن بزرگوار بهرهاى براى زناکار نبود، و گناهکار شریک نگردید (پدران و مادران پیغمبر اکرم تا حضرت آدم علیه السّلام همه موحّد و خدا پرست بودند، و شرک و کفر و گناه در آنها راه نداشت، چنانکه امام علیه السّلام به صراحت فرموده است).
أَلَا وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ قَدْ جَعَلَ لِلْخَیْرِ أَهْلًا وَ لِلْحَقِّ دَعَائِمَ وَ لِلطَّاعَةِ عِصَماً وَ إِنَّ لَکمْ عِنْدَ کلِّ طَاعَةٍ عَوْناً مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ یَقُولُ عَلَى الْأَلْسِنَةِ وَ یُثَبِّتُ الْأَفْئِدَةَ فِیهِ کفَاءٌ لِمُکتَفٍ وَ شِفَاءٌ لِمُشْتَفٍ.
آگاه باشید خداوند براى (کار) خیر و نیکو اهلى (مؤمنین و پرهیزکاران) و براى (دین) حقّ ستونهایى (پیغمبران) و براى طاعت و بندگى نگاهدارندگانى (أئمّه هدى علیهم السّلام) قرار داده است (پس طاعت خدا از روى زمین یک باره بر نیفتد، اگر گروهى رها کنند گروه دیگر آنرا بگیرند، و اگر برخى مخالفت نمایند دیگران از آن حمایت کرده مراعات نمایند) و شما را در هر طاعت (کار نیک) از طرف خدا مددى است (توفیق و لطف خداوند شامل است) که زبانها را گویا و دلها را (بحقّ) مطمئنّ مى سازد (پس اگر لطف خداوند نبود هنگام غلبه و هجوم باطل و ضعف و سستى حقّ مردم از خداپرستى و پیروى انبیاء و اوصیاء دست مى کشیدند، و دل بآن نمى دادند) و در آن مدد بىنیازى است براى طالب بى نیازى، و بهبودى (از بیماریهاى روحىّ) است براى خواهان بهبودى (نه کسانیکه به بیماریها تن داده به اندک چیزى دست از اطاعت خدا و رسول کشیده خود را در دنیا و آخرت بدبخت نمودهاند).
وَ اعْلَمُوا أَنَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُسْتَحْفَظِینَ عِلْمَهُ یَصُونُونَ مَصُونَهُ وَ یُفَجِّرُونَ عُیُونَهُ یَتَوَاصَلُونَ بِالْوِلَایَةِ وَ یَتَلَاقَوْنَ بِالْمَحَبَّةِ وَ یَتَسَاقَوْنَ بِکأْسٍ رَوِیَّةٍ وَ یَصْدُرُونَ بِرِیَّةٍ .
و بدانید، بندگان خدا (أئمّه هدى علیهم السّلام و پیشوایان دین) که نگاهدارنده علم خدا هستند (محافظت علم بایشان سپرده شده است) آنچه را که باید نگاهداشته شود حفظ میکنند(از کسیکه استعداد فهم آنرا ندارد، یا آموختن باو مقتضى نیست پنهان مى دارند تا پیشآمدها آنرا ضائع نکرده از بین نبرد) و چشمه هاى آنرا جارى مى گردانند (بهر کس که استعداد دارد مى آموزند) براى کمک و یارى با هم آمیزش مى نمایند، و با دوستى یکدیگر را ملاقات میکنند، و از جام سیراب کننده (علم و حکمت) بهم مى نوشانند، و باز مى گردند سیراب شده.
لَا تَشُوبُهُمُ الرِّیبَةُ وَ لَا تُسْرِعُ فِیهِمُ الْغِیبَةُ عَلَى ذَلِک عَقَدَ خَلْقَهُمْ وَ أَخْلَاقَهُمْ فَعَلَیْهِ یَتَحَابُّونَ وَ بِهِ یَتَوَاصَلُونَ فَکانُوا کتَفَاضُلِ الْبَذْرِ یُنْتَقَى فَیُؤْخَذُ مِنْهُ وَ یُلْقَى قَدْ مَیَّزَهُ التَّخْلِیصُ وَ هَذَّبَهُ التَّمْحِیصُ.
شکّ و تهمت و بد گمانى بآنان راه نمى یابد، و غیبت و بد گوئى نزد ایشان نمى شتابد (خلاصه مجالسشان از شکّ و تهمت و بد گمانى و غیبت و بد گوئى آراسته است) بر این اوصاف پسندیده خداوند فطرت و خوهاى ایشان را آفریده است (باین صفات طورى تربیت یافتهاند که گویا فطرىّ و جبلىّ ایشان بوده است) و بر این حال با هم دوستى و آمیزش مى نمایند، پس آنان (در بین مردم) مانند برترى تخم و دانه هستند که پاک میشود (آنچه نیکو است) از آن فرا مى گیرند، و (آنچه بکار نمى آید) دور مى ریزند، و آن تخم را پاک کردن جلوه داده و آزمایش پاکیزه گردانیده است (خلاصه ایشان مردمانى هستند بر چیده و انتخاب شده) .
فَلْیَقْبَلِ امْرُؤٌ کرَامَةً بِقَبُولِهَا وَ لْیَحْذَرْ قَارِعَةً قَبْلَ حُلُولِهَا وَ لْیَنْظُرِ امْرُؤٌ فِی قَصِیرِ أَیَّامِهِ وَ قَلِیلِ مُقَامِهِ فِی مَنْزِلٍ حَتَّى یَسْتَبْدِلَ بِهِ مَنْزِلًا فَلْیَصْنَعْ لِمُتَحَوَّلِهِ وَ مَعَارِفِ مُنْتَقَلِهِ .
پس باید مرد شرف و بزرگوارى را با پذیرفتن این اوصاف قبول کند، و از سختى قیامت پیش از رسیدن آن بر حذر باشد (کارى نکند که بعذاب گرفتار گردد) و باید مرد در کوتاهى روزها و کمى درنگش در این منزل (دنیا) نظر و اندیشه کند (به خواب غفلت نرود) تا اینکه این منزل را بمنزل دیگر (آخرت) تبدیل کند، و باید براى منزل دیگر و براى آنچه میداند که در آن سراى لازم است عمل نیکو بجا آورد.
فَطُوبَى لِذِی قَلْبٍ سَلِیمٍ أَطَاعَ مَنْ یَهْدِیهِ وَ تَجَنَّبَ مَنْ یُرْدِیهِ وَ أَصَابَ سَبِیلَ السَّلَامَةِ بِبَصَرِ مَنْ بَصَّرَهُ وَ طَاعَةِ هَادٍ أَمَرَهُ وَ بَادَرَ الْهُدَى قَبْلَ أَنْ تُغْلَقَ أَبْوَابُهُ وَ تُقْطَعَ أَسْبَابُهُ وَ اسْتَفْتَحَ التَّوْبَةَ وَ أَمَاطَ الْحَوْبَةَ .
پس خوشا بحال صاحب دل سالم (از صفات رذیله) که پیروى میکند از آنکه او را (براه حقّ) راهنما است، و دورى گزیند از آنکه او را به تباهى مى کشاند، و با بینائى کسیکه او را بینا مى نماید و پیروى راهنمائى که باو فرمان مى دهد براه سلامت (از سختى و گرفتارى) رسیده، و براه رستگارى (رهائى از عذاب) شتافته پیش از آنکه درهاى آن بسته و وسیله هاى آن از دست برود (بمیرد) و باز شدن باب توبه و بازگشت را درخواست نماید، و (بر اثر توبه) گناه را (از خود) دور گرداند.
فَقَدْ أُقِیمَ عَلَى الطَّرِیقِ وَ هُدِیَ نَهْجَ السَّبِیلِ.
بتحقیق بر سر راه ایستانده، و راه روشن نمودار گشته است (راه حقّ بر همه آشکار است مانند آن ماندکه بر سر دو راهى کسى ایستاده تا رونده را راهنمائى کند، یا نشانهاى بر پا است که راه را مى نماید، پس هر که راه گم کند عذر و بهانه اش پذیرفته نیست).