أَمِنُوا فَقَطَنُوا أَمْ جَبَنُوا فَظَعَنُوا فَقَالَ الرَّجُلُ بَلْ ظَعَنُوا یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ (علیه السلام).
آیا ایشان ایمن بوده بجا مانده اند، یا اینکه ترسیده کوچیده اند آن مرد گفت: یا امی ر المؤمنین کوچ کردهاند. امام علیه السّلام فرمود.
بُعْداً لَهُمْ کمَا بَعِدَتْ ثَمُودُ أَمَا لَوْ أُشْرِعَتِ الْأَسِنَّةُ إِلَیْهِمْ وَ صُبَّتِ السُّیُوفُ عَلَى هَامَاتِهِمْ لَقَدْ نَدِمُوا عَلَى مَا کانَ مِنْهُمْ.
ایشان را دورى (از رحمت خدا) باد چنانکه قوم ثمود (نافرمانى نموده و ناقه صالح را پى کرده از رحمت خدا) دور گشتند (و تباه شدند) آگاه باش چون نیزهها بطرف آنها راست گردد و شمشیرها بر فرقشان فرود آید از کارى که کرده اند پشیمان می شوند.
إِنَّ الشَّیْطَانَ الْیَوْمَ قَدِ اسْتَفَلَّهُمْ وَ هُوَ غَداً مُتَبَرِّئٌ مِنْهُمْ وَ مُتَخَلٍّ عَنْهُمْ .
امروز شیطان خواسته آنان را (از ما) جدا نموده پراکنده گرداند (و پیرو خویش قرار دهد) و فردا (ى قیامت) از آنها بیزارى جسته دورى مى نماید.
فَحَسْبُهُمْ بِخُرُوجِهِمْ مِنَ الْهُدَى وَ ارْتِکاسِهِمْ فِی الضَّلَالِ وَ الْعَمَى وَ صَدِّهِمْ عَنِ الْحَقِّ وَ جِمَاحِهِمْ فِی التِّیهِ.
پس بس است ایشان را (استحقاق عذاب) بیرون رفتن از (راه) هدایت و رستگارى، و افتادن در (وادى) گمراهى و کورى، و اعراض از (پیروى) حقّ، و طغیان و سرکشى در (جادّه) ضلالت. (قصّه کشته شدن خریّت ابن راشد با پیروانش بدست معقل ابن قیس در شرح سخن چهل و چهارم گذشت).