بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اللَّهِ لَقَدِ انْقَطَعَ بِمَوْتِک مَا لَمْ یَنْقَطِعْ بِمَوْتِ غَیْرِک مِنَ النُّبُوَّةِ وَ الْإِنْبَاءِ وَ أَخْبَارِ السَّمَاءِ خَصَّصْتَ حَتَّى صِرْتَ مُسَلِّیاً عَمَّنْ سِوَاک وَ عَمَّمْتَ حَتَّى صَارَ النَّاسُ فِیک سَوَاءً .
در و مادرم به فداى تو باد اى رسول خدا همانا به مرگ تو بریده شد چیزیکه با مرگ دیگران (پیغمبران) بریده نگردید از نبوّت و احکام الهى و اخبار آسمانى (زیرا بعد از هر پیغمبرى به پیغمبر پس از او وحى نازل مى شد، ولى چون تو خاتم پیغمبرانى بعد از وفات تو بکسى وحى نازل نمى شود، و در مصیبت خود) خصوصیّت داشته و یگانه هستى بطوریکه از دیگر مصیبتها تسلیت دهنده مى باشى (چون مصیبت تو از هر مصیبتى بزرگتر است) و (بر اثر رحلت خود از دنیا) عمومیّت دارى بطوریکه مردم در (ماتم) تو یکسانند (هیچکس در این مصیبت بى اندوه نیست) .
وَ لَوْ لَا أَنَّک أَمَرْتَ بِالصَّبْرِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْجَزَعِ لَأَنْفَدْنَا عَلَیْک مَاءَ الشُّئُونِ وَ لَکانَ الدَّاءُ مُمَاطِلًا وَ الْکمَدُ مُحَالِفاً وَ قَلَّا لَک وَ لَکنَّهُ مَا لَا یُمْلَک رَدُّهُ وَ لَا یُسْتَطَاعُ دَفْعُهُ .
و اگر امر به شکیبایى و نهى از ناله و فریاد و فغان نفرموده بودى هر آینه (در فراق تو) سر چشمه هاى اشک چشم را (با گریه بسیار) خشک مى کردیم، و درد و غمّ پیوسته و حزن و اندوه همیشه باقى بود، و خشک شدن اشک چشم و دائمى بودن حزن و اندوه در مصیبت تو کم است ولى مرگ چیزى است که بر طرف نمودن آن ممکن نبوده دفع آن غیر مقدور است.
بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی اذْکرْنَا عِنْدَ رَبِّک وَ اجْعَلْنَا مِنْ بَالِک.
پدر و مادرم به فداى تو باد، ما را از نزد پروردگارت بیاد آورده در خاطر خویش نگاهدار (ما را فراموش نکرده آمرزش گناهانمان را از حقّ تعالى بخواه).